ΜΑΤΘ δ.2

"Και νηστεύσας ημέρας τεσσαράκοντα, ύστερον επείνασε".

Κι ύστερα ερχότανε η Καθαρή Δευτέρα. Την φανταζόμουν σαν αυστηρή γεροντοκόρη με τα μαλλιά πιασμένα κότσο κι ένα φουστάνι μακρύ και κατάμαυρο. Βάδιζε καταπάνω μου μ' εκείνο το ανελέητο βλέμμα της, κουνούσε το δάκτυλο με νόημα και μου επαναλάμβανε με στεντόρεια φωνή την ίδια λέξη διαρκώς: ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ.

Την ακολουθούσε ένας συρφετός από όσπρια και λαχανικά. Γκρίνιαζα ασύστολα με τις φακές και τα ρεβύθια που προσγειώνονταν στο τραπέζι. Ενώ την Πέμπτη (κάθε Πέμπτη) έτρεχα να λάβω θέση πρώτη στην μεσημεριανή συνεύρεση που είχε μόνιμα ψάρια και χόρτα. Πάντα φρέσκα από τη λαϊκή που γινόταν δύο στενά πιο κάτω. Και μια τέτοια μέρα, μία Πέμπτη, φιλεύαμε στο τραπέζι μας την Σμυρνιά γειτόνισσα. Η Σαρακοστή κόντευε στη μέση της κι εγώ ήμουν "μεθυσμένη" ήδη από τη μυρωδιά του γαύρου που τηγανιζόταν. Με πήρε στα πόδια της και με κανάκευε.

- Σ' αρέσει μικρή μου η Σαρακοστή;

- Όχι, κυρία Στέλλα. Μόνο τις Πέμπτες μ' αρέσει. Τις άλλες μέρες τρώμε φακές, ρεβύθια, σπανακόρυζο ... μπλιάχ

- Για κάτσε να σου πω μία ιστορία μέχρι να στρωθεί το τραπέζι. Ξέρεις, η Σαρακοστή δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιότερα ήταν μία πανέμορφη κοπέλα που γλεντοκόπαγε μέρα και νύχτα. Έτρωγε ό,τι της άρεσε, έπινε όσο ήθελε, χόρευε και γελούσε συνέχεια. Μέχρι που κάποτε βαρέθηκε. Το σώμα της βάρυνε από τα γλυκά που καταβρόχθιζε, το μυαλό της θόλωσε από το πολύ κρασί και δεν μπορούσε να χορέψει πια. Όλοι γελούσαν και την κορόιδευαν. Κι εκείνη ήταν πλέον δυστυχισμένη. Και τότε συνάντησε ένα σοφό γέροντα που της είπε τι να κάνει για να ξανακερδίσει τη χαρά. "Να νηστεύσεις και να στερηθείς" της είπε ο γέρων. Κι η Σαρακοστή, τον άκουσε. Έκοψε τα γλυκίσματα κι όσα λαχταρούσε να γευτεί. Περιορίστηκε σε λιτά κι άνοστα φαγητά. Έκοψε και το κρασί. Κάποτε και το λάδι. Το σώμα της καλοσύνεψε και το μυαλό της ξεθόλωσε. Οι διασκεδάσεις της έλειπαν αλλά έκανε υπομονή. Πέρασαν έτσι 40 μέρες. Στο τέλος τους η Σαρακοστή είχε ξαναγίνει όμορφη. Μόνο που τώρα ήταν πιο σοφή και πιο γλυκιά. Και τη μέρα του Πάσχα κάθισε στο τραπέζι να γευτεί όσα στερήθηκε. Κι όλα της φάνηκαν 100 φορές πιο νόστιμα από πριν. Και μετά ήπιε και χόρεψε με την ψυχή της. Κι έμαθε πως για να χαρείς κάτι και να καταλάβεις την αξία του πρέπει να το στερηθείς πρώτα. Κι από τότε κάθε χρόνο, της κάνουμε παρέα στη νηστεία της. Για να μη χάνουμε κι εμείς το νόημα όσων μας αρέσουν. Για να τα λαχταρήσουμε και να τα στερηθούμε. Και μετά να τα απολαύσουμε ακόμη περισσότερο. Και καθώς η Σαρακοστή δεν έτρωγε όσα της άρεσαν .. έτσι κι εσύ για να της κάνεις το χατίρι δεν πρέπει να φας σήμερα τα ψάρια που τόσο σ' αρέσουν, αλλά τις φακές που μείναν από χθες.

Κείνη τη μέρα έμαθα τι πραγματικά θα πει νηστεία. Όλοι μασούλαγαν τον τηγανισμένο γαύρο και περίμεναν να λιγοψυχήσω αλλά εμένα η ιστορία της Σαρακοστής με είχε επηρεάσει τόσο που έφαγα για πρώτη φορά φακές χωρίς να γκρινιάζω. Κι ήταν το πρώτο Πάσχα που στο σπίτι μας εκτός από αρνί στη σούβλα, τηγανίσαμε και ... γαύρο. Ρεγάλο της Σμυρνιάς για το τέλος της δικής μου Σαρακοστής.

Permalink για το "Νηστεία"