Tabs: Blog | About Me |

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16

Ήρωες και ... αντιήρωες του Πολυτεχνείου



Η νεώτερη ελληνική "επανάσταση" γκρίζαρε. Μπορεί και να χρεοκόπησε. Πέρασαν πολλά χρόνια πια, για να μην έχει απομακρυνθεί κανείς από το κλίμα της εποχής και λίγα για να μπορέσει να του γυρίσει την πλάτη. Εν τούτοις, η εθιμοτυπικού χαρακτήρα κατάθεση στεφάνων, το "πανηγυράκι" και ο κλεφτοπόλεμος των "γνωστών- αγνώστων" φροντίζουν πλέον να απαξιώνουν δεόντως την επέτειο. Άλλωστε, η γενιά του Πολυτεχνείου μεγάλωσε κι εξαργύρωσε την επανάστασή της με θέσεις και αξιώματα. Άσε που παραδόξως πλήθυνε.
Κάθε χρόνο διαπιστώνω με έκπληξη ότι όλο και περισσότεροι ... θυμούνται
ότι ήταν εκεί. Από την πλευρά των "ηρώων", βεβαίως. Αντίθετα, είναι να απορείς τι απέγιναν οι "άλλοι".
Αν όλη η Ελλάδα "έπαιζε" με τους εξεγερμένους, πού είναι εκείνοι που "εκ διανομής" έστω, είχαν τους "ρόλους" των ... κακών;
Από αυτή τη σκοπιά βρήκα συγκλονιστική την αφήγηση ενός ανθρώπου που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου του 1973: στρατιώτης Α.Σκευοφύλαξ, ο οδηγός του άρματος που έριξε την πόρτα του Πολυτεχνείου. Πριν λίγα χρόνια "έσπασε" για πρώτη φορά τη σιωπή του. Ένας ειλικρινής άνθρωπος, που χρειάστηκε να ζήσει μία ολόκληρη ζωή, μετανιώνοντας για όσα έκανε και πίστεψε. Η εξομολόγησή του δημοσιεύτηκε στο Βήμα .



«Την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στον στρατό είχα δέκα μήνες. Ήμουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε οι "μαυροσκούφηδες" ήταν σώμα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. "Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα" μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου. "Παλιοκουμμούνια" θα καλοπεράσετε!" λέγαμε».

Στα 20 χρόνια του ο A. Σκευοφύλαξ βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα, στην επίλεκτη ομάδα του Σώματος των Τεθωρακισμένων που κατέπνιξε την εξέγερση των φοιτητών. «Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο». Στο ίδιο άρμα βρίσκονταν ο αξιωματικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάμπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εμβαλωμένος και ο Γιάννης Τίρπας.

«Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά - δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε» θυμάται ο κ. Σκευοφύλαξ. Ο δρόμος για τα τανκς ήταν ανοιχτός πλέον προς το Πολυτεχνείο. «Όταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφ. Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα. Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε "είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια". Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα»!

Την έξοδο των τανκς από το Γουδί θα πληροφορηθούν οι Αθηναίοι από τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Παρά τις παρεμβολές της ΚΥΠ, το ραδιόφωνο των εξεγερμένων φοιτητών θα μεταφέρει στους Αθηναίους τον ανατριχιαστικό συριγμό από τις ερπύστριες των τανκς. Ο εκφωνητής απευθύνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν. «Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα. Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!».


Με νεότερη εντολή των στρατιωτικών που κατευθύνουν την επιχείρηση «Εκκένωσις του Πολυτεχνείου» τα πέντε τανκς προωθούνται προς το Μουσείο. H ώρα της αιματοβαμμένης επέμβασης πλησιάζει. «Μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα». Στη θέα των τανκς εκατοντάδες φοιτητές πλησιάζουν στην πύλη, ανεβαίνουν στα κάγκελα, φωνάζουν συνθήματα συναδέλφωσης.

Με διάφορους απειλητικούς ελιγμούς και μαρσαρίσματα που ακούγονται σαν κανονιές, οι οδηγοί των τανκς προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των φοιτητών. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου απευθύνει νέα έκκληση να αποφευχθεί η αιματοχυσία. «Οι φαντάροι δεν ανήκουν στη χούντα. H χούντα στηρίζεται στο μέταλλο, στηρίζεται στα τανκς, στο σίδερο. H καρδιά των φαντάρων έχει τον ίδιο παλμό με τη δικιά μας. Αγαπάτε τους φαντάρους. Ελληνικά στρατευμένα νιάτα, ο λαός δεν σας κρατάει κακία. Ξέρει ότι είστε μαζί μας».

H ώρα έχει πάει 2 το πρωί. «Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Έδειχναν πανικόβλητοι». Ο κ. Σκευοφύλαξ φέρνει στη μνήμη του τα φοβισμένα πρόσωπα των συνομηλίκων του που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Χαμηλώνει το βλέμμα του. «Και εγώ, να σκεφτείς ότι τους έβλεπα σαν μαμούνια που ήθελα να τα φάω»!

Με ολοένα μεγαλύτερη ένταση και αγωνία οι φοιτητές φωνάζουν προς τους στρατιώτες «είμαστε αδέλφια, αφήστε τα άρματα», ενώ ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου καλεί το πλήθος να δείξει αυτοσυγκράτηση. «Απομονώστε τους προβοκάτορες. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με το στρατό. Δεν θέλουμε να χυθεί ελληνικό αίμα». Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες νέοι που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο.

Ένα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί οι στρατιωτικοί δίνουν προθεσμία λίγων λεπτών στους φοιτητές για να αποχωρήσουν από το Πολυτεχνείο, να παραδοθούν. Κάποιοι από τους φοιτητές που θέλουν να αποχωρήσουν δοκιμάζουν να απασφαλίσουν την κεντρική πύλη. Δεν τα καταφέρνουν. Πίσω από την πύλη είναι σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο Μερτσέντες που μπλοκάρει το άνοιγμά της. Ο επικεφαλής των τεθωρακισμένων αρμάτων εκνευρίζεται. Οργισμένος φωνάζει: «Τσογλάνια, ρεζιλεύετε το στράτευμα!» και δίνει σήμα για την επέλαση του άρματος.

«Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"» λέει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει με μοναδική ειλικρίνεια.


Στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου επικρατεί πανδαιμόνιο. Διαφωτιστική είναι η περιγραφή που δίνει ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς στην έκθεση που συνέταξε το 1974 για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: «Έντρομοι και εμβρόντητοι οι σπουδασταί κυριεύονται από την ενώπιον του εσχάτου κινδύνου φοβεράν αγωνίαν. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα των προς την οδόν Στουρνάρη κιγκλιδωμάτων. Και διά του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Νέον, όμως, δι' αυτούς αρχίζει μαρτύριον. Υβρεις κατ' αυτών εκτοξεύονται και καταδιωκόμενοι βαναύσως κακοποιούνται».

Οπως αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ, «αστυνομικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι ΛΟΚατζήδες να τους σταματήσουν - θυμάμαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια μαζί τους - δεν ξέρω και γω τι θα γινόταν». Λίγο αργότερα οι στρατιώτες σχηματίζουν έναν διάδρομο για να περάσουν ασφαλείς οι φοιτητές. Για το θέμα αυτό, στο πόρισμα Τσεβά υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά: «Έμπροσθεν μεν της πύλης του Πολυτεχνείου δημιουργείται διάδρομος υπό των στρατιωτών μέσω του οποίου διέρχονται οι εξερχόμενοι, κατευθυνόμενοι προς την οδόν Τοσίτσα, εντός δε του Πολυτεχνείου βοηθούν, προστατεύουν και εις τους ώμους των πολλούς αδυνάτους κρατούν διά να δυνηθούν να υπερπηδήσουν το υψηλόν κιγκλίδωμα. Και επεισόδια μεταξύ στρατιωτικών και αστυνομικών λαμβάνουν χώραν εν τη προσπαθεία των πρώτων να προστατεύσουν τους φοιτητάς από το διωκτικόν μένος των άλλων».

Μέσα στο Πολυτεχνείο ο A. Σκευοφύλαξ είδε πολλούς τραυματίες και ίσως, όπως λέει, και νεκρούς. «Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολύ χτυπημένοι, θυμάμαι ότι είδα πολλούς τραυματίες, ενώ τρεις-τέσσερις ήταν σωριασμένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγμή ένας φοιτητής όρμησε κατά πάνω μου και μου είπε: "Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες;". Αφήνιασα. Εβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: "Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω". Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήμουν. Ενας φασίστας».


Παρά τον πόνο τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους. Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα: «Όπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Όταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Όσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε... Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».

Την αναγνώριση των φοιτητών για ορισμένους από τους αξιωματικούς του στρατού και τους έφεδρους στρατιώτες θα διαπιστώσει αργότερα και ο εισαγγελέας: «Πολλοί αξιωματικοί και στρατιώται παρεμβαίνουν προς προστασίαν των φοιτητών. Και υπήρξε πηγαία και βαθειά η ευγνωμοσύνη πολλών εξ αυτών προς τους αγνώστους σωτήρας των, ως εις τας καταθέσεις των τούς αποκαλούν με συγκίνησιν»!

Εκατοντάδες φοιτητές καταφέρνουν να βγουν έξω από το Πολυτεχνείο, ξεχύνονται στους γύρω δρόμους, τρέχουν να φύγουν, να γλιτώσουν τη ζωή τους, καθώς γίνονται στόχος ελεύθερων σκοπευτών. «Απομακρυνόμενοι όμως του Πολυτεχνείου αγωνιώδεις τούς αναμένουν εκπλήξεις. Από παντού τους καταδιώκουν και τους χτυπούν. Εις την γωνίαν των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας άνδρες της ΚΥΠ εν πολιτική περιβολή τους χτυπούν ανηλεώς και πυροβολούν κατ' αυτών, ενώ εις την ταράτσαν ενός των αυτόθι κτιρίων έχουν εγκαταστήσει πολυβόλον. Εις τας ταράτσας των γύρω κτιρίων επισημαίνονται ελεύθεροι σκοπευταί υπό του ιδίου Διευθυντού της Αστυνομίας να επιτελούν το φονικόν έργον των»!

Την ίδια στιγμή, όπως επισημαίνεται στην ίδια έκθεση, «ομάδες τραμπούκων και επικινδύνων τρωκτικών της γαλήνης του τόπου εκδηλώνουν το εγκληματικόν μένος των κατά των ατυχών σπουδαστών που κατά μάζας εξέρχονται του Πολυτεχνείου». Οι τραμπούκοι είναι άνδρες της ΕΣΑ, οι οποίοι δεν διστάζουν, μάλιστα, να κακοποιήσουν ακόμη και πανεπιστημιακό γιατρό, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του, είχε σπεύσει να βοηθήσει τους ανυπεράσπιστους φοιτητές.

Στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη «άνδρες εν πολιτική περιβολή, κραδαίνοντες ρόπαλα, εξήλθον από ομάδα αυτόθι ευρισκομένων αστυνομικών και εκακοποίησαν σεβάσμιον καθηγητή Πανεπιστημίου, την σύζυγόν του και νεαρόν σπουδαστήν, διότι εξήρχοντο του Πολυτεχνείου, ένθα ο καθηγητής-ιατρός και η σύζυγός του είχον μεταβή προς εκπλήρωσιν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος. Και οι ροπαλοφόροι ούτοι ήσαν άνδρες της ΕΣΑ εν πολιτική περιβολή. Εις το πανδαιμόνιον τούτο της εξόδου των φωνών, των κραυγών, των οιμωγών, των καταδιώξεων και των πυροβολισμών έπεσαν οι περισσότεροι εκ του πλήθους των τραυματιών».

Όταν επέστρεψε στο Γουδί, στη βάση των Τεθωρακισμένων, ο κ. Σκευοφύλαξ έγινε δεκτός με ζητωκραυγές. Ηταν το τιμώμενο πρόσωπο. «Όταν γυρίσαμε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί μου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόμουν ότι ήμουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Ένιωθα περήφανος. Ήμουν και εγώ φασίστας».

Οκτώ ημέρες αργότερα, κάτι θα σπάσει μέσα του. Το φρόνημά του θα κλονισθεί, όταν θα δει τον «εθνοσωτήρα» να καθαιρείται και να περιφρονείται από τους συνοδοιπόρους του, αυτούς που πιο πριν ορκίζονταν στο όνομά του. «Την επόμενη εβδομάδα έγινε η στάση του Ιωαννίδη. Ήμουν πάλι σε επιφυλακή. Μας πάνε στο ΓΕΣ. Στο προαύλιο λάβαμε θέσεις. Δεν ξέραμε γιατί πήγαμε εκεί. Δεν μας είπαν. Γυρνώντας στο Γουδί μάθαμε ότι "έριξαν" τον Παπαδόπουλο» αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Τότε μέσα μου κάτι άλλαξε. Αυτοί που τον παρουσίαζαν σαν θεό, τώρα τον έβριζαν. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. "Μα είναι τόσο πουλημένοι όλοι τους;" αναρωτήθηκα. Αυτοί πάνε όπου φυσάει ο βοριάς. "Πουλημένα τομάρια" είπα μέσα μου. Θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Γουνελάς παρέδωσε τα γαλόνια του στους άνδρες της ΕΣΑ, που ήρθαν στο Κέντρο και τον συνέλαβαν».

Με τη Μεταπολίτευση ο στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ θα βρεθεί στα σύνορα. «Ο Καραμανλής είχε πει "τα άρματα στα σύνορα". Ήταν τα γεγονότα της Κύπρου. Πήγαμε Αλεξανδρούπολη. Μετά από έξι μήνες πήρα άδεια. Αντί να απολυθώ στους 22 μήνες, έφτασα στους 30. Εφεδρεία στην εφεδρεία. Όταν απολύθηκα, όλα είχαν αλλάξει μέσα μου».


Στη Δυτική Αθήνα, όπου κατοικούσε με τους γονείς και τα δύο αδέλφια του, θα αναζητήσει δουλειά. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Έκανα όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!

Όλα αυτά τα χρόνια ο κ. Σκευοφύλαξ θα κάνει μια ήρεμη ζωή. Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι. Ποτέ δεν θα μιλήσει για το Πολυτεχνείο. Δεν θα αισθανθεί να τον ενοχλούν. Μόνο μία φορά το επώνυμό του τον έφερε σε δύσκολη θέση. «Στη δουλειά πριν από χρόνια κάποιος άκουσε πώς με λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση με τον "πορτάκια", όπως είπε, του Πολυτεχνείου. "Ξάδελφός μου είναι, μακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο" απάντησα. Είμαι ένα άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ποιος είμαι ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα μου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά μου δεν το είπα ακόμη».Με μια αυτοκριτική διάθεση που σπανίζει, ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα διστάσει να πει: «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση μου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήμουν άλλωστε. Δεν με απαλλάσσει όμως αυτό. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου».

Για τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στη χούντα, ο κ. Σκευοφύλαξ θα μιλήσει με κολακευτικά λόγια. «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ήταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα ήθελα να τους πω μια μεγάλη συγγνώμη». Ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο δεν θα ξεχάσει τη νεαρή φοιτήτρια που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια - σήμερα - του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Πιστεύω ότι αν τη δω σήμερα, δεν θα ξέρω τι να της πω. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από το μυαλό μου να τη συναντήσω, αλλά σταματούσα. Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».



Ήρωες και .. αντιήρωες. Ρόλοι δύσκολοι, ιδίως αν δεν τους διαλέξεις καν και υποχρεωθείς να τους ράψεις στο πετσί σου και να ζήσεις μία ζωή μαζί τους.
Το δεύτερο έπος της φρίκης του Πολυτεχνείου γράφτηκε στο σημερινό νοσοκομείο Γιώργος Γεννηματάς. Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, λεγόταν τότε. Εκεί κατέφθαναν οι τραυματισμένοι φοιτητές, ελπίζοντας σε περίθαλψη. Άντ' αυτού συναντούσαν "την νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου" όπως αναφέρει η σχετική έκθεση για τα γεγονότα της εποχής .
Στο Καποδιστριακό δημοσιεύεται μία ενδιαφέρουσα προσέγγιση στα γεγονότα της Νομικής, που αποτέλεσαν την απαρχή. Με συνεντεύξεις από τους "επιφανείς" μάρτυρες. Και πριν λίγα χρόνια με το άνοιγμα των αρχείων του Φόρεϊν Όφις ήρθαν στο φως κάποιες άλλες πτυχές της υπόθεσης.

Υποκινούμενο ή μη το Πολυτεχνείο, δεν παύει να είναι η πιο πρόσφατη επαναστατική μας ανάμνηση. Κι ως τέτοια της οφείλαμε περισσότερο σεβασμό.

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το "Ήρωες και ... αντιήρωες του Πολυτεχνείου"

13 Comments:

Blogger advocatus diaboli said...

Ροδιά, καλή μου Ροδιά, δάκρυσα τόσες φορές διαβάζοντας το εξαιρετικό κείμενό σου...

11:09 π.μ.  
Blogger oistros said...

Είπαμε πως κάποτε συμφωνώ μαζί της αλλά μην μας ταυτίσετε :)
Πάντως, ευχαριστώ.
Για την υπογραφή
oistros :)))

11:13 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

η πιο πρόσφατη επαναστατική μας ανάμνηση φίλη Οίστρε,δεν είναι το αμφιλεγόμενο πολυτεχνείο.
είναι η ηρωική και προδομένη αντίσταση των Ελλήνων στην Κύπρο.
κι η τελευταία επαναστατική πράξη που εγώ θυμάμαι και δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ,είναι το ανέβασμα του Σολωμού ,με το τσιγάρο στο στόμα, στον ιστό για να κατεβάσει την τούρκικη κατοχική σημαία..εκεί που το βρήκε το βόλι ....
όσοι θέλουν να κάνουν χαρούλες και τρελίτσες για το Πολυτεχνείο και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας,με γεια τους με χαρά τους...
εγώ προτιμώ να συλλογιέμαι τον Αγιο Μάμα και τον Αγιο Ανδρέα,το Ριζοκάρπασο και την Κερύνεια,τους που χαρίστηκαν στους οθωμανούς με συμπαιγνία Αγγλοαμερικανών,χουντας και κυβέρνησης Καραμανλή...

12:14 μ.μ.  
Blogger oistros said...

Ζήτημα εννοιολογικής προσέγγισης. Επανάσταση ή αντίσταση. Δώσατε απαντήσεις μόνος σας.
Τις ευλογίες σας ... και χάρηκα που σας "ξαναείδα" :)

12:33 μ.μ.  
Blogger Rodia said...

Ομολογώ ότι χτες βράδυ έψαχνα αυτό ακριβώς το κείμενο της συνέντευξης του Σκευοφύλακα. Την είχα διαβάσει και ήθελα να την ανεβάσω ή να παραπέμψω σε αυτήν, δεν την βρήκα όμως ή μάλλον τη βρήκα σε ένα φόρουμ όπου είχε ανέβει ως πράξη προς αποφυγή (η μετάνοια) και δεν ήθελα να παραπέμψω σε εκείνο το φόρουμ -φυσικά.
Χαίρομαι που τη βρήκα εδώ και μπράβο σου που είσαι καλύτερο... ψαχτήρι! κι ευχαριστώ:-))
Στο φόρουμ όπου έπεσα τυχαία χτες, η γενική τάση των σχετικών συζητήσεων σε "ωρισμένους κύκλους" είδα ότι είναι η αμφισβήτηση της σημασίας του Πολυτεχνείου, η απαξία, η διάδοση ότι δεν υπήρξαν νεκροί ΜΕΣΑ στο χώρο του Ιδρύματος, κλπ. Αναρωτιέμαι αν, κατά τη γνώμη τους, έπρεπε να ανατιναχτεί ολόκληρο το Ε.Μ.Π. ώστε να υπάρχει λόγος αναφοράς προς τα γεγονότα...

Εξαιρετικό ποστ, όπως μας έχεις συνηθίσει!:-))

12:50 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

φίλη μου Οίστρε ,σχολιαζω καθε τόσο τα ποστ σου ..ειδικα εκείνο το εξιρετικό με την Μονη Τοπλού.
επί του παρόντος:μια χούντα με το στρατό στις διαταγές της και την αστυνομία τρελαμένη λόγω αντικομμουνισμού μπορούσε εύκολα να αποκλείσει το πολυτεχνείο και να μην επιτρέψει σε κανέναν η είσοδος.Πληροφορίες από τις μυστικές υπηρεσίες και την ασφάλεια υπήρχαν για τις προθέσεις και τις κινήσεις των οικοδόμων και των φοιτητών.
Αλλά η οργανωμένη από τους Αγγλοαμερικάνους κίνηση του Ιωαννίδη είχε βασικό σκοπό την προδοσία της Κυπρου,για την οποία το πολυτεχνείο ήταν ένα βήμα και έτσι χρησιμοποιήθηκε.
Δυστυχώς στις γιορτές του Πολυτεχνείου,καμμιά αναφορά δεν γίνεται για την αιμάσσουσα μεγαλόνησο...
γι αυτό και παρά την μεγάλη μου συμπάθεια προς όλους όσους αντιστέκονται σε βιαια και αυταρχικά καθεστώτα ,δεν συμμετείχα ποτέ στις γιορτές του πολυτεχνείου και δεν πρόκειται να το πράξω τουλάχιστον έως ότου οι μαναδες κι οι γυναικες των αγνοουμένων μαθουν για την τυχη των δικών τους και ξαναβρουν οτι εχει απομεινει από αυτούς....

2:01 μ.μ.  
Blogger advocatus diaboli said...

Οίστρε μου, φταίει το ότι μισοκοιμόμουν ακόμη. το συνειδητοποίησα τώρα εξ ου και επανήλθα να δω αν το είχα διαπράξει. Το είχα. Συγγνώμη. Τα δάκρυα τα εννοούσα και τα εννοώ.

6:43 μ.μ.  
Blogger οι σκιές μιλάν said...

Δεν το είχα διαβάσει το κείμενο στο Βήμα. Να 'σαι καλά που το παρουσίασες.

Εκτός από το συγκλονιστικό της μαρτυρίας του Σκευοφύλακος, κρατώ και την κατάρριψη του "μύθου" περί αντίδρασης του οδηγού και άρνησής του να εκτελέσει την εντολή να εισέλθει στο χώρο, που κατά καιρους έχω ακούσει και που και σήμερα διάβασα στα μπλογκ.

Και πάλι να 'σαι καλά.

9:23 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ωραίο συνήγορο βρήκε ο Διάβολος! Μα έτσι, θα πάει κατά διαόλου!

11:51 μ.μ.  
Blogger Maria said...

Τελειο.
Το να θυμαται κανεις ειναι επιλογη, το να μεταδιδει αυτα που θυμαται , το θεωρω υποχρεωση

9:38 π.μ.  
Blogger Βαγγέλης Μπέκας said...

Μπράβο!
Δεν έχω να πω κάτι άλλο..
έχωω...
Ξανα μπράβο!

12:38 μ.μ.  
Blogger oistros said...

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος έγραψε κάτι εύστοχο για το Πολυτεχνείο και τους συμμετέχοντες σε αυτό.
"Είστε το Ποίημα. Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή".

Και μείνετε μακριά από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Πολτοποιούν το .. κλίμα.

2:45 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

μπραβο σας για το υπεροχο και περιεκτικο ποστ.

4:19 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home