Tabs: Blog | About Me |

Πέμπτη, Αυγούστου 24

"Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο"

Η φράση επιστρέφει όλο και πιο συχνά στη σκέψη μου. Σαν να αποκτά αναλόγως κυκλική και αέναη κίνηση με το μαρτύριό του. Ο Μύθος του Σίσυφου μου ήταν ανέκαθεν συμπαθής. Το μαρτύριο του εν γένη πάσχοντος ανθρώπου. Η ματαιότητά του. Κι ακόμη πιο πέρα. Η συνειδητοποίηση της ματαιότητας. Η προσπάθεια που είναι καταδικασμένη από την γέννησή της. Ο βράχος που έτσι κι αλλιώς θα κυλήσει πίσω. Αναρωτήθηκα μερικές φορές γιατί ο ευρηματικός και πολυμήχανος Σίσυφος δεν έμενε άπραγος. Δεν άφηνε το βράχο του ακίνητο. Μετά συνειδητοποίησα πόσο κουραστικά ανώφελο και πληκτικό θα ήταν κι αυτό. Και έπειτα τόσοι και τόσοι Σίσυφοι θα ‘πρεπε να παραδειγματιστούν. Να κυλούν αδιαμαρτύρητα τους δικούς τους βράχους. Να τους στεριώνουν με υπομονή και κόπο. Να υπομένουν καρτερικά το μαρτύριο της αποτυχίας. Να παρακολουθούν στωικά τον βράχο να επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών. Και να μένουν πιστοί και ακούραστοι εργάτες, ταγμένοι στο κυκλικό και επαναλαμβανόμενο βασανιστήριο που τους δόθηκε, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μοίρα τους. Και όσο πιο πολύ το συνειδητοποιούν αυτό το τελευταίο, τόσο πιο πολύ δένονται με τον βράχο τους. Φτιαγμένοι από το ίδιο ανθεκτικό υλικό που στέκει ανέπαφο σε αιώνες και ματαιότητες.

Η Ελληνική Μυθολογία προσφέρει πληθώρα διδακτικών και όμορφων μύθων. Κανένα όμως δεν βρήκα ποτέ τόσο γοητευτικό όσο αυτόν του Σίσυφου.

Ήταν ιδρυτής και βασιλιάς της αρχαίας Εφύρας, που έγινε κατόπιν γνωστή ως Κόρινθος. Η περιπέτεια του Σίσυφου άρχισε όταν ο Δίας αποπλάνησε την Αίγινα, κόρη του ποταμού-θεού Ασωπού. Όταν ο πατέρας του κοριτσιού πήγε στην Κόρινθο αναζητώντας την κόρη του, συμφώνησε με τον Σίσυφο, που γνώριζε πολύ καλά τι είχε συμβεί, ότι, αν του έδινε πληροφορίες, εκείνος θα έκανε να αναβλύσει στην ακρόπολη της Κορίνθου μια αστείρευτη πηγή. Έτσι, ο Σίσυφος είπε όλα όσα γνώριζε στον Ασωπό κι εκείνος καταδίωξε άγρια τον πατέρα των θεών για να πάρει εκδίκηση. Όταν τελικά ο Δίας κατάφερε να γλιτώσει από την οργή του, πρόσταξε τον Άδη να πάρει στα Τάρταρα τον Σίσυφο και να του επιβάλει αιώνια τιμωρία. Όμως ο Σίσυφος με πονηριά κατόρθωσε να αλυσοδέσει τον ίδιο τον Άδη και να τον φυλακίσει. Για όσο διάστημα ο Άδης βρισκόταν φυλακισμένος, κανείς δεν μπορούσε να πεθάνει. Η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί ήταν τόσο περίεργη, που ακόμη και φρικτά σακατεμένοι άνθρωποι και ζώα περιφέρονταν παντού σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τότε, ο Άρης, ο θεός του πολέμου, αποφάσισε να δώσει ένα τέρμα. Πήγε στο παλάτι του Σίσυφου κι αφού απελευθέρωσε τον Άδη, του παρέδωσε τον Κορίνθιο βασιλιά.


Ο Σίσυφος όμως δεν είχε πει ακόμη τον τελευταίο του λόγο. Προτού κατεβεί στα Τάρταρα, είχε δώσει εντολή στη σύζυγο του Μερόπη να μη θάψει το σώμα του. Έτσι, μόλις έφτασε στον Κάτω Κόσμο, αξίωσε πως, αφού ήταν άταφος, δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Με αυτό τον τρόπο εξαπάτησε την Περσεφόνη, τη γυναίκα του Άδη, που του έδωσε άδεια να επιστρέψει στη γη για τρεις ημέρες, ώστε να κανονίσει να ταφεί το σώμα του. Βέβαια, ο Σίσυφος δε σκόπευε να τηρήσει τη συμφωνία. Στο ομότιτλο έργο του ο Καμύ αναφέρει:

" Αλλά όταν ο Σίσυφος αντίκρισε πάλι το πρόσωπο του πάνω κόσμου, όταν απόλαυσε το νερό και τον ήλιο, τις πέτρες και τη θάλασσα, δεν θέλησε πλέον να επιστρέψει στο σατανικό σκοτάδι.Οι κλήσεις του Άδη, σημάδια του θυμού του για την συμφωνία που δεν τηρήθηκε, και οι προειδοποιήσεις του προς τον Σίσυφο ήταν ανώφελες. Για καιρό εκείνος επέμενε να ζει απολαμβάνοντας την εικόνα της λαμπυρίζουσας θάλασσας και τα χαμόγελα της γης. Ένα διάταγμα των Θεών ήταν απαραίτητο. Ο Ερμής, λοιπόν, ήρθε και άρπαξε το αναιδές άτομο από το λαιμό στερώντας του τις επίγειες χαρές του και τον οδήγησε βίαια πίσω στον Κάτω κόσμο, όπου ο βράχος του- η αιώνια τιμωρία του- τον περίμενε".

Και ο Καμύ στο "Μύθο του Σισύφου" συνεχίζει: "Οι Θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλά ασταμάτητα έναν βράχο στην κορυφή ενός βουνού, από όπου όμως αυτή η τεράστια πέτρα, διαρκώς κατρακυλά στη βάση της, λίγο πριν φτάσει στην κορυφή. Είχαν σκεφτεί για κάποιο λόγο ότι δεν υπάρχει πλέον φοβερή τιμωρία από την ανώφελη και μάταιη εργασία. Ήδη έχετε καταλάβει ότι ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Είναι, τόσο μέσω των παθών του όσο και μέσω των βασανιστηρίων του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, η έχθρα του με τον θάνατο και το πάθος του για τη ζωή τον σπρώχνουν σε μία απερίγραπτη ποινική ρήτρα, στην οποία ολόκληρη η ύπαρξη του εξαρτάται και ασκείται να ολοκληρώνει ένα αέναο τίποτα. Αυτό είναι η τιμή που πρέπει να καταβληθεί για τα γήινα και ασυγχώρητα πάθη του".
Ο Camus υποστηρίζει ότι ο Σίσυφος γεύεται για μια σύντομη στιγμή την ελευθερία. Είναι ακριβώς εκείνη η μοναδική στιγμή, όταν έχει τελειώσει με το σπρώξιμο του βράχου και δεν χρειάζεται ακόμα να ξεκινήσει από την αρχή.

"Είναι –αναφέρει- κατά τη διάρκεια εκείνης της επιστροφής, όταν ο Σίσυφος σταματά για λίγο τον αγώνα του, η στιγμή που με ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που κοπιάζει έτσι κοντά στις πέτρες είναι ήδη ο ίδιος πέτρα! Τον βλέπω που επιστρέφει κάτω με ένα βαρύ και μετρημένο πια βήμα, πλησιάζοντας προς το βασανιστήριο του που και ο ίδιος δεν εννοεί και δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Εκείνη η ώρα που μοιάζει με ανάπαυλα και ανάσα ενώ επιστρέφει βέβαιος πια για την επανάληψη του βασανιστηρίου του είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια από εκείνες τις στιγμές, όταν αφήνει τα ύψη και επιστρέφει στην Κοιλάδα των Θεών, είναι ανώτερος από τη μοίρα του. Είναι ισχυρότερος από το βράχο του. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, αυτό συμβαίνει επειδή ο ήρωάς του γνωρίζει την ματαιότητα της προσπάθειας. Πόσο διαφορετική τροπή θα είχε αυτό το βασανιστήριο αν σε κάθε βήμα και σε κάθε του προσπάθεια τον συντρόφευε η ελπίδα της επιτυχίας; Ο σύγχρονος εργαζόμενος πορεύεται καθημερινά με τους ίδιους στόχους και η μοίρα του δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά το τραγικό είναι ότι μόνο σε σπάνιες στιγμές αυτό το συνειδητοποιούμε. Ο Σίσυφος, προλετάριος των θεών, ανίσχυρος κι επαναστατημένος, ήξερε όλη την έκταση της άθλιας ύπαρξής του: είναι εκείνη που σκέφτεται όσο διαρκεί η κατάβασή του. Η σύνεση με την οποία δέχεται το μαρτύριό του συμπληρώνει την ίδια στιγμή τη νίκη του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΙΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ".

Και ο Camus καταλήγει: "Ο βράχος κυλά ακόμη. Αφήνω λοιπόν το Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται τους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν το αδέσποτο στο εξής δεν του φαίνεται ούτε άκαρπο, ούτε μάταιο. Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι' αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει την ανθρώπινη καρδιά. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟ ΣΙΣΥΦΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ...''

Ετικέτες

buzz it!


Permalink για το ""Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο""

8 Comments:

Blogger Γείτων said...

Καλημέρα λοιπόν Οίστρε μας!
Αυτό το ποστ είναι πολύ καλή πρωτοβουλία και η εξιστόρηση του μύθου είναι πανέμορφη. Ο Μυθος του Σισσιφου του Camus είναι ένα από τα καλύτερα και ομορφότερα δοκίμια και είναι μία καλή αφορμή για όποιον δε το έχει ήδη διαβάσει να το κάνει τώρα!

3:07 π.μ.  
Blogger homelessMontresor said...

Κοίτα σύμπτωση! Έγραψα για παρόμοιο θέμα, αν και δεν έβαλα τα μυθολογικά στοιχεία. Μωρε μπας και υπάρχει ένα είδος ομαδικής τηλεπάθειας- εγκεφαλικού συντονισμού ανάμεσα στους μπλογκερσ του bloghood?? Έχω παρατηρήσει πολλά τέτοια συμπτώματα κατα καιρούς... :-)

11:43 π.μ.  
Blogger oistros said...

Aγαπητέ γείτωνα
καλώς ορίσατε.
Είναι ένα από τα πιο ωραία κεφάλαια της Μυθολογίας. Με πολλαπλούς συμβολισμούς. Ο Σίσυφος ο ήρωας της ματαιότητας. Και ο Καμύ κατάφερε να αναδείξει την μία ευτυχισμένη και αισιόδοξη στιγμή του. Αναγάγοντας στην καθημερινότητα και στην σύγχρονη ζωή οι Σίσυφοι, έχουμε περισσότερες ίσως αισιόδοξες στιγμές. Αλλά την ίδια ακριβώς ματαιότητα.

Homelessmontresor
Ο Σίσυφος είναι δημοφιλής. Ομολογώ ότι πρόσφατα μου τον θύμισε ο Χοιροβοσκός και έκτοτε τον σκέφτομαι συχνά. Φταίει η καθημερινότητα ίσως ...

5:37 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Διαβάζοντας τα ευστοχα σχόλιά σας, μου γεννήθηκε μία ερώτηση: Ο Σίσυφος είναι ο "ήρωας της ματαιότητας";;Ο Σισυφός,νεκρός ων,καταδικάστηκε στο χωρίς τελειωμό μαρτύριο του. Να κάνει κάθε μέρα το ίδιο πράγμα και το βράδυ, μόλις τελειώσει να συνειδητοποιεί τη ματαιότητά του. Αν το καλοσκεφτούμε το μαρτύριο του Σίσυφου αντικατοπτρίζει την ίδια μας τη ζωή κ τη ματαιότητά της,την οποία όμως ουδεία απαρνιέται, άρα που βρίσκεται η ουσία του μαρτυρίου;Ίσως στο ότι είναι αναγκασμένος να υπόκειται στο ίδιο ακριβώς μαρτύριο κάθε μέρα;Ούτε κ σε αυτό πιστεύω.Ίσως είναι το γεγονός ότι το μαρτύριό του θα συνεχίζεται στον αιώνα τον άπαντα:για το Σίσυφο δεν υπάρχει λύτρωση, δεν υπάρχει καν ελπίδα...Ο Σίσυφος είναι από τους ανθρώπους που επέβαλλαν στον εαυτό τους το πιο σκληρό καθημερινό αυτομαστίγωμα: να σκοτώσει την ελπίδα του...Όμως απαλλαγμένος από την ελπίδα, η οποία σηματοδοτώντας την αρχή, θέτει όρια στον άνθρωπο, βρέθηκε μόνος στην αιωνιότητα, μόνος απέναντι στο χρόνο και γι αυτό και μόνο,για την απέραντη μοναξιά που τον πλημμύρισε και το ολοκληρωτικό συναίσθημα της θέλησης για μη θέληση,ο Σίσσυφος ακόμα γελά στους θεούς και συνεχίζει ευτχισμένος να σέρνει το βράχο του...΄

Ανώνυμος

12:05 μ.μ.  
Blogger oistros said...

Τόσο ψυχοφθόρο να είστε αρκετοί Ανώνυμοι κι όλοι να διεκδικείτε ... μοναδικότητες !! Βοηθείστε με, τουλάχιστον. Οργανωθείτε: Ανώνυμος Α, Ανώνυμος Β. Κάτι τέλος πάντων, που θα με διευκόλυνε. :))
Είναι όπως το λέτε: τίποτα τραγικότερο από το να σκοτώνεις την ελπίδα. "Δεν υπάρχει μοίρα που να μην νικιέται με την περιφρόνηση". Κι ο Σίσυφος έτσι κι αλλιώς είναι ένας ζωντανός- νεκρός. Μόνο που το ξέρει. Σε αντίθεση με άλλους που ελπίζουν ότι δεν είναι.
Καλημέρα σας

12:21 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Κατ'αρχήν, έχεις δίκιο: ο "νιτσεϊκός" Ανώνυμος είμαι, εκέινος με τον Υπεράνθρωπο κ τον Καζαντζάκη...Αν αυτό δε βολέυει, θα πάω σε σουπερμάρκετ να μου βάλουν codebar π.χ. Ανώνυμος Α33495ΒΕ495///////3079583//////Made in EU :))) Καλή σου μέρα, οίστρε

12:36 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Μα ο Σίσυφος ήταν ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος.
Είναι ο πιό ευτυχισμένος άνθρωπος
τόσο πολύ ευτυχισμένος που και οι θεοί τον ζήλεψαν.

3:29 π.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Μα ο Σίσυφος ήταν ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος.
Είναι ο πιό ευτυχισμένος άνθρωπος
τόσο πολύ ευτυχισμένος που και οι θεοί τον ζήλεψαν.

3:29 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home